Witajcie drodzy fani!

Do niniejszego obrazu zainspirowały mnie wspomnienia z czasów studenckich, gdy po nocy wykańczania projektu wychodziłem przejść się, aby zachować jakąś higienę umysłu. Pamiętam, że wówczas lubiłem obserwować budynki, które na tle wschodzącego słońca były czasami zupełnie czarne. Niskie wyglądały jak krasnale na tle wysokich i szczupłych wieżowców.
Ten tutaj przypomina mi ikonicznego krakowskiego Szkieletora, który chyba właśnie się zbiera do wyjścia na spacer. Dobrze, że jest to tylko moja fantazja, gdyż byłoby mi przykro, gdyby Szkieletor ożył i zaczął sobie maszerować przez miasto, depcząc wszystko po drodze. W pobliżu tego potężnego budynku mieszkają moi przyjaciele, którzy w wyniku tego wydarzenia mogliby stracić swoje miejskie rezydencje. Boje się, że wtedy wycofaliby się do swoich podmiejskich włości, lub wyjechali do dalekie krain i bym ich nie widział przez wiele miesięcy…

Witajcie!

Ostatnimi czasy towarzyszami mojej przygody artystycznej stały się duchy. I nie mówię tutaj o duszach zmarłych, raczej o takich „duchach nieludzkich”. Latem był to Duch Puszczy, który zaciągnął mnie w głębiny mrocznej doliny. Jesienią ponownie zostałem obdarowany nawiedzeniem!

Niektórzy z obserwujących wiedzą, że jestem entuzjastą majsterkowania, i złożyło się tak, że potrzebowałem niedawno uszczelnić kilka miejsc wokół okna akrylem uniwersalnym. Niestety, często podczas tego typu prac wiele zupełnie dobrego akrylu staje się niechcianym odpadem… Pamiętam, że po zakończeniu zadania usłyszałem głos, który prosił mnie, abym oszczędził mu tego nieszczęśliwego losu.

Cóż miałem poczynić? Posłuchałem głosu i niewykorzystaną masę naniosłem bez większego pomyślunku na płótno i pomalowałem, również bez żadnego planu…

Zbliżenie na strukturę obrazu

Podczas mojego ostatniego pobytu na Podlasiu poczułem dziwny zew, jakiś głos namawiał mnie, abym udał się nocą do lasu. Może opętał mnie jakiś duch puszczy? Któż to wie… Niemniej posłuchałem głosu i udałem się nocą do lasu. No, może nie do lasu, a przez las do doliny rzeki.
Gdy dotarłem na miejsce, zostałem przywitany przez księżyc, mgłę, mroczne cienie oraz dziwne odgłosy. Pomimo lekkiego strachu i napięcia, które czułem wówczas, stałem chyba dobre 20 minut zachwycając się tym nocnym pejzażem.
Owocem owego doświadczenia jest poniższy obraz, który może nie jest dokładnym odwzorowaniem tego, co wówczas widziałem, ale wywołuje u mnie te same emocje, które czułem w tamtej chwili.

Witajcie!

Pewnie tylko nieliczni z Was wiedzą, że dzisiaj są moje urodziny. Z tejże wspaniałej okazji chciałbym podziękować Wam za to, że jesteście. Również chciałbym samemu sobie życzyć jeszcze wielu obrazów, którymi będę mógł się z wami dzielić, abyśmy wspólnie mogli przeżywać kontemplacje sztuki malarskiej.
Zapewne, niektórzy z Was będą się zastanawiać, w jaki sposób celebruje taki dzień jak urodziny. Tych, którzy myśleli, że będzie to jakaś wielka impreza malarska, muszę niestety rozczarować. Urodziny spędzam skromnie na łonie natury podlaskiej z przyjaciółmi. Planujemy także spłynąć fragmentem rzeki Biebrzy – możliwe, że będzie tam kilka godnych uwiecznienia pejzaży.

Witajcie!
Lato się powoli kończy. Jednak jest jeszcze trochę czasu, aby miło powygrzewać się na słońcu. Jest to również znakomita okazja do spędzenia takiego gorącego dnia w towarzystwie przyjaciół, papieru, pędzli i farb akwarelowych.
Muszę przyznać, że nie był to łatwy plener – wiele osób również udało się nad wodę i bardzo ciężko było znaleźć odpowiednie miejsce do malowania.
Na szczęście idąc po lody, udało mi się wystarczająco napatrzyć na wodę i plażę, aby coś namalować. Chciałem w tym obrazie uchwycić tłum i zgiełk. Farba chciała jednak inaczej i powstał obraz z minimalną ilością „personelu na scenie” – ostał się jedynie jeden kształt, który nawet nie jestem pewien czy jest to człowiek. Udało mi się też namalować drugi obraz, który wydaje mi się mniej tajemniczy.

Witajcie!

Latem zawsze mam dylemat, czy malować obrazy „wakacyjne”, czy może zostawić je sobie na jesień lub zimę, aby powracać potem w wyobraźni do ciepłych dni.
Tym razem czując zew morza, postanowiłem, że nie będę czekał do zimy.
Zainspirowały mnie wspomnienia z rejsu po greckich wodach, który odbyłem w towarzystwie znakomitej załogi złożonej z zaprawionych w żegludze marynarzy (których serdecznie pozdrawiam!).
Bardzo mile wspominam ten czas i czuję, że na zimę będę myślami wracać do morskich przygód (oraz oczywiście do zielonych lasów Podlasia).

Jedyne co mi pozostało w tym wpisie to zadedykowanie owego dzieła wszystkim entuzjastkom i entuzjastom żeglugi (nie tylko tej morskiej).

PS. Obraz wygrzewający się na balkonie

Witajcie!

Skoro przyszło do nas lato, to chyba najwyższa pora na jakiś obraz z letnią wodą.
Tym razem nie będzie to żadne tajemnicze miejsce ukryte gdzieś daleko od tłumów, chyba nawet nie ma się co wysilać i pisać gdzie to jest.
Chociaż nie bywam tam może zbyt często, to jednak zdarza mi się tam zażywać rekreacji – przeważnie w formie spacerów z przyjaciółmi zwieńczonych filiżanką kawy.

Witajcie!
Kontynuując akwarelową serię prezentuję kolejny obraz. Jest to głowa w kształcie wzgórza, albo wzgórze z twarzą. Nie pamiętam już intencji jaką miałem przy tworzeniu tego „portretu”. Nie myślałem chyba o niczym szczególnym – chociaż muszę przyznać, że owe wzgórze „z twarzy” może kojarzyć się z bohaterami filmu, którego nazwa polskiej dystrybucji również brzmi „Wzgórza mają oczy”.

Natomiast, gdy patrzę na to dziś, to widzę kogoś kto jest wielkim entuzjastą przyrody i czerpie z obcowania z nią wielką radość. Można powiedzieć, nawet że się z nią zjednoczył, trochę jak żeglarze Latającego Holendra – tylko że w wersji górskiej.

Dedykuje zatem ten obraz wszystkim miłośnikom leżenia w trawie i w szałasach, oraz składam serdeczne życzenia aby nie dopadły was w tej trawie kleszcze…

Witajcie drodzy entuzjaści clupizmu!

Powracam do Was ze skromnym obrazem akwarelowym.
Nie będę się zbytnio rozwodził nad interpretacją tego „dzieła” ponieważ właściwie to jedyne co mogę powiedzieć to to, że chyba sobie stoją.
Może chcą się gdzieś dostać? Może czekają na spotkanie z jakąś wielką osobistością? A może muszą stanąć w kolejce do jakiegoś rytuału?

Sam nie wiem… Nastroje postaci wydają się różne, chociaż raczej skierowane w stronę tych posępnych lub rozdrażnionych. Może nie są pewni przyszłości, która czeka na nich po wyjściu z tej kolejki?

Witajcie
ten obraz olejny malowałem już od dłuższego czasu, jednak bardzo ciężko mi szedł.
Może dlatego, że nigdy nie malowałem takiego lasu, a może mało ogólnie malowałem scen zimowych – ciężko mi określić dokładnie.

Tym razem tworząc go, nie nawiedzały mnie żadne wizje reprezentantów lokalnej fauny – myślami byłem bliżej flory. Drzewa wyszły nieco koślawo, ale czuję że otrzymały dzięki temu nieco życia i charakteru. Zacząłem nawet rozmyślać, czy to drzewo pośrodku nie oddala się od pozostałych w jakimś akcie dezaprobaty lub buntu.

Zaczynałem ten obraz malować chyba w marcu a już się zrobił maj, który właściwie to okazał się dosyć zimny, dlatego ten zimowy pejzaż dedykuje właśnie jemu.